Σε ένα παιχνίδι χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον, αλλά με έντονο συναισθηματικό φορτίο, ο Εθνικός επικράτησε 1-0 της Μαρκό στο γήπεδο του Μοσχάτου, για την τελευταία αγωνιστική του 4ου ομίλου της Γ’ Εθνικής!
Λιγοστοί αλλά ηρωικοί φίλοι του Εθνικού βρέθηκαν στο Μοσχάτο για να στηρίξουν την ομάδα, σε μία χρονιά που η αλήθεια είναι μία: άφησε βαθιές πληγές.
Μάλιστα πολλοί επέλεξαν να απέχουν και να μην βρεθούν στις εξέδρες του γηπέδου, καθώς η απογοήτευση για την απώλεια του πρωταθλήματος ήταν έντονη. Όσοι όμως έδωσαν το “παρών”, στάθηκαν δίπλα στην ομάδα βλέποντας δυστυχώς με βαριά ψυχή τους παίκτες της Μαρκό να πανηγυρίζουν προκλητικά μέσα στο “σπίτι” τους την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Η αλήθεια είναι οτι απόψε οι παίκτες του Εθνικού μπήκαν με το… καλημέρα στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια. Έβγαλαν τρομερό πάθος, δύναμη, ενέργεια – όλα εκείνα τα στοιχεία που, αν τα είχαν δείξει (ρε γαμώτο) και σε άλλα καθοριστικά παιχνίδια της χρονιάς, ίσως αυτή τη στιγμή να μιλάγαμε για άλλον… πρωταθλητή. Μόνο που τώρα είναι αργά…
Στο αγωνιστικό κομμάτι, το παιχνίδι είχε ένταση, σκληρά μαρκαρίσματα και αρκετές αψιμαχίες, όμως λιγοστές φάσεις μπροστά από τις δύο εστίες.
Ο Εθνικός ειχε ένα πολύ καλό δεκάλεπτο στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου όπου κατάφερε να πετύχει και το γκολ που έκρινε την αναμέτρηση. Στο 47′, ο Ερέρα με πολύ όμορφη ατομική ενέργεια, εκτέλεσε με το αριστερό μέσα από την περιοχή, πετυχαίνοντας ένα εκπληκτικό γκολ.
Με φόρα ο Εθνικός προσπάθησε να “καθαρίσει” το ματς και στο 55′ άγγιξε το 2-0, όταν ο Ερέρα από πλεονεκτική θέση σούταρε, αλλά είδε την μπάλα να σταματά στο αριστερό κάθετο δοκάρι.
Οι δύο ομάδες τελείωσαν με δέκα παίκτες το παιχνίδι, μετά τις αποβολές των Χατζηκυριάκου και Φατιόν.
Το τελευταίο σφύριγμα βρήκε τον Εθνικό να παίρνει μια νίκη γοήτρου, σε μια σεζόν που συνολικά αφήνει πληγές.
Ο Εθνικός όμως, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, ήταν, είναι και θα είναι μία ομάδα με βαριά φανέλα.
Και όπως έχει μάθει στην ιστορία του, θα μαζέψει και πάλι τα κομμάτια του, θα σηκώσει το κεφάλι ψηλά και του χρόνου θα μπει δυνατά για να διεκδικήσει αυτό που του αξίζει: την κορυφή.
Γιατί ομάδες σαν τον Εθνικό μπορεί να λυγίζουν προσωρινά… αλλά ποτέ δεν πέφτουν.
@ Συγκινητικές ήταν οι εικόνες με τα παιδιά από τις ακαδημίες του Εθνικού, που με φωνή και ψυχή, δεν σταμάτησαν να τραγουδούν συνθήματα υπέρ της ομάδας. Η ενέργεια τους, τόσο αγνή και ασταμάτητη, έδωσε το παλμό και υπενθύμισε σε όλους ότι όσο υπάρχουν μικρά παιδιά που αγαπούν τον Εθνικό, τίποτα δεν τελειώνει.
Η ελπίδα για το μέλλον είναι ζωντανή!!!